زمینه های ساختاری دولت پهلوی و تأثیر آن بر شکل گیری انقلاب اسلامی ایران.

ایران، قبل از انقلاب اسلامی، مانند جوامع دیگر از مجموعه ای از ساختارها تشکیل شده بود. اقدامات گفتمان پهلوی سبب فعال کردن عوامل تنش خیز درون این ساختارها و درنهایت، شکل گیری شکاف ها و تعارض هایی در آنها شد. در چنین شرایطی، نوعی وضعیت نامتعادل ساختاری به وجود آمد. درنتیجه، فشارهایی بر نیروهای اجتماعی وارد آورد و وضعیت موجود در نظر مردم ناعادلانه، ناکارآمد و عقب افتاده جلوه کرد. این نیروهای اجتماعی از هم تجزیه و گروه بندی های اجتماعی تکوین شد و این امر سبب ایجاد وضعیت بی ثبات و به تبع، اوضاع مطلوبی برای حرکت جمعی در جامعه گردید. در این راستا، عقایدی شکل گرفت که به دنبال دگرگونی و عدالت در ایران بود. اسلام سیاسی شیعی و انقلابی در بین سایر باورهای عمومی مؤثرتر بود و توانست به رهبری امام خمینی(ره) و همگام با عوامل تسریع بخش به سوی انقلاب، زمینه ساز تحولات انقلابی در ایران شده و درنهایت، سبب شکل گیری انقلاب اسلامی ایران شود. نوشتۀ حاضر، به روش تحلیلی توصیفی است و در قالب نظریۀ رفتار جمعی اسملسر، این فرایند را بررسی می کند.